Klein van stuk - grote uitdaging

Vanuit de serre van mijn huis, mijn werkplek, heb ik direct contact met mijn tuin.

Mijn camera leg ik daar 'voor de pak', want ik las menig pauze moment in om even te lopen of even mijn ogen van mijn werk weg te draaien om daarna weer vol focus verder te kunnen gaan.

En tijdens dat soort momenten kan het gebeuren dat ik de camera pak om te oefenen.

En oefenen is nodig, zeker wanneer het gaat om het willen fotograferen van een vogeltje wat lekker komt eten in de pindahouder die aan een tak van de Magnolia hangt in mijn tuin.

Een klein meesje, een bewegende pindahouder en veel zonlicht en dus ook veel schaduw.

En dat is wat ik leuk vind...wachten op het moment dat ik ga klikken.

Kijken, denken over wat de camera met dit beeld gaat doen, vanuit welke hoek ga ik de foto nemen, bewegende takken en bladeren van de boom die steeds een ander licht werpen op het onderwerp.

En zo kijkend door mijn zoeker, waardoor ik het meesje van dichtbij kan bekijken, zie ik die snelle bewegingen. Dit vogeltje is steeds in beweging. Kopje draait snel alle kanten op, eten en kijken tegelijk, sensoren staan aan.

Ik heb gezien, door even te observeren, dat het een atleet en durfal is.

De houder wordt van alle kanten benadert en vanaf alle kanten wordt er gegeten of rond gekeken. En ik heb ook heel korte rustmomenten gezien, het lijfje en kopje een zeer kort moment stil en daar ben ik op gaan wachten.

Wachten, geduld, ademen, kijken en blijven kijken en daar is het..klik..en dat was het !

En dit is het beeld waar ik op heb gewacht en ik wist dat het ging komen, want ik had het vogeltje in korte tijd leren kennen in deze situatie.

Na zo'n pauzemoment leg ik de camera weer weg en ga verder met mijn werk waar ik mee bezig was.

Met een frisse blik en energie, opgedaan door te kijken naar de kleine atleet in mijn tuin.