De eenvoud waar ik me in beweeg op het Franse platteland is kalmerend voor geest en lichaam.
Die eenvoud, dat is een woord voor het gevoel wat ik ervaar en de beelden die ik zie wanneer ik om me heen kijk.
De zon die net op is gekomen schijnt recht in mijn gezicht, door de voorruit van de auto, wanneer ik een scherpe bocht uit kom rijden.
Ik laat het bos, wat zich opmaakt voor de nieuwe dag, achter me en na de korte verblinding van dit felle licht laat ik de auto rustig doorrollen in een comfortabele 30 kilometer per uur.
Blauwe lucht, de zon en grondmist net boven de weilanden die ik nu kan zien.
Weilanden gescheiden door lage hagen, een heggenlandschap, glooiend richting een nieuwe bosrand waarboven ik een Buizerd rustig zijn cirkels zie draaien.
In het merendeel van deze weides staan de witte Charolais runderen sober, vriendelijk en gezond met hun nieuwsgierige aard de omgeving het Campagne gevoel te geven.
Er zijn weides met modder- en waterpoelen waar de dieren dankbaar gebruik van maken. Het grootse gedeelte van de weides is groen met de vaste looproutes uitgesleten door de bewegingen van de kuddes.
De koeien zijn een belangrijke factor in de landschapsbeheersing, 10 maanden van het jaar zijn ze buiten.
Ze worden door de boeren verplaatst naar de verschillende weides. Doordat de dieren rustig van aard zijn is het voor de boer makkelijk om de koeien te verplaatsen.
Toen ik de 1e keer zag dat er 8 stieren in een halfopen transporttrailer achter een tractor stonden knipperde ik toch even met de ogen.
Ze werden naar een verse weide gebracht. De trailer werd vakkundig achteruit in de opening van het weidehek gemanoeuvreerd, de boer opent de trailer waar de stieren overdwars in staan.
De één met de kop naar rechts, de ander met de kop naar links en zo verder. Tussen hen in een stang om die positie te behouden tijdens de rit.
Geen dak of kap op de trailer, die grote koppen in de wind.
1 boer met 8 stieren, geen gehaast en geen gestress.
De boer ontkoppelt de 1e stang, geeft de stier die eruit kan een tikje op de hals en hij zegt rustig iets tegen hem.
Beheerst en gecontroleerd draait de stier iets in zodat hij met de voorhand eerst de trailer uit kan stappen. En zo gaat dit stier voor stier.
Nadat de klus klaar is zegt de boer ; 'Voila' en wenst me een fijne dag.
Ik laat een hoofdweg achter me en draai een klein weggetje in om te gaan merken waar dat me gaat brengen.
Na een fikse afdaling, waarbij ik een Rode Wouw een indrukwekkende jachtvlucht zie maken boven de velden, klimt de auto ook weer naar boven.
En daar kom ik aan tussen, zo lijkt het, eindeloze weilanden die allen voorzien zijn van groepjes prachtige bomen.
En overal koeien, heel veel. Grote kuddes van 1 massieve volwassen stier met een totaal van 50 tot 60 volwassen koeien en jonge kalveren per weide.
Ik rijd uiterst langzaam met mijn raam open en ik ruik het landschap.
Eksters landen behendig en zacht op de lijven en koppen van de volwassen koeien, de relatie tussen die dieren is er duidelijk al lang, ziet er uit alsof beiden ervan profiteren.
Dan focus ik op een volgend weiland, in de lucht boven het weiland vliegt een vogel waar ik mijn verrekijker voor nodig heb.
1e ingeving is de Zwart Wouw, maar dat kan ik niet geloven omdat ik net de Rode heb gezien.
En toch, het is waar. Ik kijk naar een Zwarte Wouw met zijn minder diep gevorkte staart dan de Rode Wouw.
Geluid van een andere auto iets verderop. Ik kom dichterbij en daar worden koeien van het ene weiland naar het andere weiland gebracht.
Ik zet de auto aan de kant, pak mijn verrekijker er weer bij en al turend over de weilanden wacht ik tot de kudde verplaatst is en de weg vrij is.
In een weide waar de kudde merendeels ligt te herkauwen loopt een jonge vos om de kudde heen.
Ik hoor het klappen van autodeuren en 1 van de auto's komt mijn kant op gereden.
Het is een Lada Niva, een hoge terreinauto. Niva betekent 'veld' in het Russisch, deze auto komt goed tot zijn recht op het platteland.
Het is een oude Lada en de bestuurder is een karakteristieke Franse boer, ook op leeftijd.
Naast hem zit nog een passagier.
Een witte West Highland White Terriër met stoere oogjes staat met achterpootjes op de stoel en met zijn voorpootjes tegen het dashboard.
De man stopt om me gedag te zeggen.
Op dat moment kan ik een blik in de wagen werpen en zie ik dat de bijrijdersstoel volledig is ingericht voor de Terriër. Er staat een klein rond mandje op de zitting en op de vloer staan 2 bakjes om uit te eten en te drinken.
"Voici mon petit ami, Trésor"; zegt de man. Ze gaan naar huis, want zijn vrouw maakt vis klaar en Trésor lust graag vis.
Thuisgekomen zoek ik toch even op wat de naam Trésor betekent.
De uitkomst; Schat, in de breedste zin van het woord.
Zo eenvoudig, zo waar. Wat een mooie dag.