DNA Doet Niet Alsof

Vanmorgen tijdens de ochtendwandeling met de honden was er ineens een moment waar al het vertrouwen, de relatie, het contact, genetica en training samenkwamen.

Duggan en Dakota rennen, plassen en snuffelen heen en weer en voor me uit.

Ik wandel op mijn huidige tempo wat precies past bij het tempo van Beertje.

Zij stopt om te snuffelen en dan stop ik ook.

Ik zie 2 ganzen landen op het veld, ruik de frisse ochtend die wakker is geworden en een buizerd draait al de eerste ronde boven de boomtoppen.

Beertje komt weer op gang, ik ook en ik pak dit moment om even met haar te overleggen wat we met haar aanstaande 14e verjaardag gaan doen.

Pyjamafeest, popcorn, wel of geen slingers en wat ze wenst voor het avondeten.

Misschien nog een speurtocht vooraf of schatgraven op het strand?

Zo wandel ik tegen haar te babbelen, ze kijkt geamuseerd naar me op wanneer de hoogte van mijn stem wat stijgt en ik met armbewegingen extra expressie in mijn ideeën leg.

We lopen op een landweg, bermen aan weerszijden die afgezet zijn met een laag hekwerkje van schapengaas.

Achter dit gaas daalt de berm schuin af naar beneden richting de sloten waarachter de weilanden en akkers nat en kaal liggen uit te rusten in deze periode van het jaar.

Verrukt steek ik mijn armen in de lucht, Beertje stopt pardoes, want Dakota komt met een noodgang op ons afgestormd.

Dit doet ze wanneer ze even op eigen initiatief verder van me weg is geweest, van alles heeft geroken en besnuffeld en dat moet even gedeeld worden.

Duggan hoort het rumoer, want ik ondersteun mijn beweging met een luid 'Hoera' om alvast te oefenen voor het zangmoment op de verjaardag van Beertje.

Bij de 3e 'Hoera' is Dakota op 2 meter voor ons.

Vanuit die vaart stopt ze, maar stopt ze ook echt.

Ze stopt en draait meteen met haar kop richting het hekwerk en ze staat.

Ze staat als een standbeeld.

Duggan is ook aangekomen op de vierkante meter waar we nu met 4 staan.

Dakota staat voor, haar kenmerkende houding wanneer ze wild ruikt.

En nu ga ik oefenen.

Ik ben aan het leren hoe ik kan zien dat ze veerwild of een haas voorstaat.

Er zijn minimale verschillen in die voorstaande houding van haar en door te kijken naar haar kan ik dit leren.

En ze blijft op diezelfde plek staan, rotsvast, met haar neus richting dat hekwerk.

Al snel kom ik tot de conclusie dat het geen vogel is, geen veerwild.

Dan moet het wel haas zijn en ineens besef ik me;

en dan is het haas en die zit achter dat gaas en dat is 50 cm van de neus van Dakota vandaan.

Dat is heel dichtbij.

En dan besef ik me nog iets, dat gaas is 70 cm hoog, geen hindernis voor Dakota.

Dat is voor haar een sprongetje waar ze haar Duitse Staande Korthaar lijf zonder moeite voor in kan zetten.

Ze staat en Beertje, Duggan en ik staan naar haar te kijken.

Ik heb vertrouwen, alle honden zijn los en ik weet nu zeker dat we in het gezelschap zijn van een haas.

Dakota mag voorstaan, ze mag de haas laten starten met rennen, maar ze mag er niet achteraan.

Beertje en Duggan zijn in het geheel niet bezig met dit gedrag, laten zich ook niet meetrekken door Dakota.

Zij hebben geen interesse in zittende, rennende of springende hazen.

Maar, dit betreft een Staande hond. Een hond met een sterk werkend karakter.

Met DNA wat aangeeft Doet Niet Alsof.

Alles is gemeend serieus, iedere cel en vezel in haar lijf geeft aan dat ze dit moet doen.

Ik heb dit van haar geleerd.

En in dat wat ik van haar heb geleerd heb ik haar geleerd om een samenwerking met mij aan te gaan.

Zij doet wat zij moet doen en wat ze heel goed kan.

En ik heb gezorgd voor een stuk controle om veiligheid voor beide dieren te garanderen, ze mag het dier niet najagen.

Ze staat en dan beweegt ze alleen haar kop.

Haar nek lijkt uit te schuiven, verder alles aan haar lijf stil.

Die nek schuift uit, de kop gaat 3 cm dichter naar het gaas.

Wij houden de adem in en 'poef' , daar vertrekt een joekel van een haas.

'Poef' - Dakota springt naar voren - Ik zeg "NEE" - Ze kijkt over het gaas naar de haas - Ik zeg "Nee" - Ze kijkt naar mij - Ik zeg "Flink"- Ze komt naar me toe - Ik geef haar een voertje - Ze kijkt om naar het gaas - en daarna meteen weer naar mij - Ik zeg "Flink" - en ik strooi een paar voertjes op de grond.

De 3 honden eten de voertjes op en zodra dat klaar is zeg ik:

"Kom op jongens, we gaan" en dan loopt het hele spul mee.

Gewoon los, in vertrouwen.

Ze gaat niet terug om toch nog achter de haas te gaan rennen, want we hebben onze deal beklonken.

Allebei hebben we wat we willen en samen hebben we een te gekke verbinding.